Կրթության նպատակի վերաբերյալ միշտ էլ տարբեր կարծիքներ են եղել ու կան․ որքան էլ միմյանց հակասեն այդ տեսակետները, մի բան անվիճելի է՝ այն, որ կրթական գործընթաց սկսելիս պետք է հստակ լինեն այդ նպատակները։ Ըստ Ռեթեոս Պերպերյանի՝ կրթության նպատակը անհատի ներդաշնակ զարգացումն է:

«Մարդն ունի բարոյական, մտաւորական ու ֆիզիքական կարողութիւնններ, դաստիարակութեան նպատակը պէտք է լինի զարգացնել այս կարողութիւնքն ներդաշնակ կերպով. կարող ընել զմարդկային էակը, ուղիղ խորհելու, լաւն ու ազնիւը սիրելու, բարին գործելու։ Արդարեւ ամէն բան չի կրնար վերածուիլ պատառ մը հաց ուտել կարենալու այս աշխարհի վրայ. մարդն անասուն մը չէ, որ նորա համար բաւական ըլլայ կտոր մը խոտը կամ կտոր մ’ոսկորը։ Ո՛չ կուշտը բոլորովին երջանիկ է, եւ ո՛չ նօթին հարկաւորապէս թշուառ։

Կեանքը բարոյական նպատակ մ’ունի մանաւանդ, եւ այն կրթութիւնը, որ չի տար մանկան այդ նպատակին ձգտելու կարողութիւն կամ չի զարգացներ բնութենէն նորա մէջ դրուած կարողութիւնքն յայն ձգտելու համար, իւր նպատակէն վրիպեալ կրթութիւն մ’է։»

Շարքը վարում է ՄՀԿ ՀԿ համահիմնադիր, ուսուցիչ Նելլի Հայրապետյանը։