Ճշմարիտ է, Թոռնիկ, ես փորձով հասկցայ, եթէ մենք ամենայն հոգւով ու սրտով աշխատենք մշակել մեր հողերն` կապրենք ու երբէք չենք տեսնար պանդխտութեան երես։
․․․Քանիցս անգամ Պօլիս գնացի դարձայ. առատ առատ ստակ բերի, բայց գիտես թէ` այդ Ստապօլէն շահած դրամին մէջ խէր պէրէքէթ չը կար, կը տեսնայի որ մէկ երկու տարուան մէջ կըսպասէր, աշնան աղբիւրներու պէս շուտով կը ցամքէր։ Ափսո՜ս, երիտասարդ ծաղիկ կեանքս պանդխտութեան խորշակով թոռմեցաւ, անագան խելքս գլուխս եկաւ։
Վերջին անգամ երբ դարձայ Պօլսէն. արդէն միտքս դրած էի, որ առաջին անգամ Արճակու վանից Ս. Աստուածածնայ տաճարին ուխտ երթամ, մոմ, խունկ, կանթեղին ձէթ պատրաստեցի ու գնացի, մտայ Տաճար, գլուխս բացի, սեղանին առաջ ծունկի վերայ եկայ, աղօթք արի սիրտս փլաւ ու շատ լացի. կանչեցի Տիրամայր Աստուածածին, գործիս յաջողութիւն խնդրեցի, Քրիստոսի խաչի սեղանին առաջ ուխտեցի, որ այլ եւս չը հեռանամ գեղէն, չթողում տուն ու տեղս, արտերս ու դաշտերս։
Խրիմյան Հայրիկ
«Պապիկ և թոռնիկ»
Նոր մեկնաբանություն