Ուրախանալու և հաճելի առիթները տոն դարձնելու ցանկությունը մարդկային է և ընկալելի, սակայն տրամաբանությունը հուշում է, որ տարբեր առիթներով կազմակերպվող տոնական արարողությունների ձևն ու բովանդակությունը տարբեր պիտի լինեն։ Բայց մեր իրականության մեջ կարծես թե ամեն առիթ հանգուցալուծվում է ռեստորանային քեֆ-ուրախությամբ՝ իր բոլոր ատրիբուտներով։
Թվում է, թե կրթությունն է, որ պետք է ձևավորի ուրախությունն արտահայտելու պատշաճ մշակույթ, բայց երբ դժվարանում ես երեք տարբերություն գտնել գավառական հարսանեկան խնջույքի և դպրոցական վերջին զանգի տոնական խնջույքի միջև, հասկանում ես, որ կրթության պակասն է թելադրողը։
Գոնե կրթությանը վերաբերող առիթը արմատապես պիտի տարբերվի տոնական այլ միջոցառումներից, բայց կրթությունն ինքն է զոհ դարձել անբովանդակ ճոխության ու շքեղության համատարած ձգտումներին։ Իսկ մարդիկ, որոնք ունակ են սեփական ընկալումներն ունենալու, ոչ թե տրվելու ընդունված ձևերի թելադրանքին, ըստ էության, չափազանց փոքրաթիվ են և չեն կարող եղանակ փոխել։
Անհասկանալի ու անընդունելի է նաև ուսուցչական համայնքի այն արդարացումները, թե ծնողներն են այդպես կամենում․ հարց է առաջանում՝ ինչ ենք արել մենք այդ երկարուձիգ տարիների ընթացքում, եթե չենք ձևավորել տոնական առիթները նշելու համեստ ճաշակ ու իրական բովանդակությանը համապատասխան կեցվածք։
Եթե այս էլ քանի ծնողական սերունդ շարունակում է նույն եռանդով, հետ չմնալու տրամաբանությամբ իրար կրկնօրինակելով, տուրք տալ զավակի հետ կապված որևէ առիթ, այդ թվում՝ դպրոցն ավարտելը շքեղ նշելու հակամշակույթին, ուրեմն՝ ի՞նչ կրթության մասին է խոսքը․․․
Ուսուցիչ, «Մեդիան հանուն կրթության» ՀԿ համահիմնադիր
Նոր մեկնաբանություն