Լուսանկարը՝ ՄՀԿ-ի
Որքան փոքր է երեխան, մեծերը, ծնողները, բժիշները, դաստիարակները և այլն այդքան ուշադրության կենտրոնում են պահում երեխային և հաշվի առնում տարիքային զարգացման առանձնահատկությունները։ Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ երեխան դառնում է 6 տարեկան և, ըստ ՀՀ օրենքի, պարտադիր այդ տարիքից և, ոչ ավելի ուշ, պետք է հաճախի դպրոց։
Տպավորություն է՝ կարծես այդ նույն երեխան մեկ օրվա մեջ, արագացված կադրի էֆեկտով, պիտի ձևավորվի, շատ արագ հասունանա, որովհետև հենց այդպիսին է մեծերի վերաբերմունքը դպրոցում։ Կարծես գործ ունեն հասուն մարդու հետ, կայացած, կենսափորձով և աճի ու զարգացման փուլերը վաղուց հաղթահարած մարդու հետ։
Սա մի կողմից՝ դպրոցի պահանջների, ուսուցիչների ակնկալիքների, ծնողների սպասումների տեսանկյունից: Իսկ մյուս կողմից և զուգահեռաբար, իմացողի և ամենակարողի բարձունքից է հաղորդակցվում չիմացողի հետ նույն ուսուցիչը՝ ցավոք, շատ հաճախ։
Այսպիսի բևեռային մանկավարժություն ունենք: Իսկ երեխան, չստանալով տարիքին, կարիքին՝ պահանջմունքներին համապատասխանն ու անհրաժեշտը, փորձում է գոյատևել՝ ինչպես կարող է։ Արդյունքում 12 տարի անց՝ դպրոցը ավարտելիս, ունենում ենք այն, ինչ ունենում ենք
Լիլիթ Հարությունյանի փոդքաստում Սուսաննա Դավթյանի տեսակետները՝ այստեղ:
Նոր մեկնաբանություն