Քանդակագործ, «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի դիզայնի և ժամանակակից արվեստի ուսուցիչ Գուրգեն Պետրոսյանը «Սահմաններ» խորագրով ցուցահանդեսին մասնակցեց նույնանուն ստեղծագործությամբ և կակտուսի քանդակով, որի աշխատանքների մեջ ներգրավել էր սովորողներին:

Գուրգեն Պետրոսյանի հետ զրուցեցինք ցուցահանդեսի ամփոփման առիթով:

– Կպատմե՞ք Ձեր աշխատանքի մասին։

– Աշխատանքը կոչվում է «Սահմաններ». մինիմալիստական աշխատանք է, որում ներգրավել եմ սովորողներին։

– Ո՞ր դասարանի երեխաներին եք ներգրավել։

– 4-5-րդ և բարձր դասարանների սովորողների։

– Ո՞ր առարկայի շնորհիվ։

– Մեր դպրոցում սովորողները ընտրում են, օրինակ, գեղարվեստական խմբեր, որոնց էլ մասնակցում են։

– Առարկան գեղարվե՞ստն է։

– Այո, ես դասավանդում եմ դիզայն և ժամանակակից արվեստ։

– Ինչի՞ց է պատրաստված և ո՞րն է գաղափարը։

– Աշխատանքը նեոմինիմալիստական է: Ֆորմաների մասին է։ Ես փորձել եմ քանդակի և աբստրակտ նկարչության սահմանը անջատել։ Ֆորմայով ավելի նման է քանդակի և նկարի:

19 աշխատանք միավորել եմ և դարձրել եմ մի աշխատանք։

Նյութի ընտրությունը ինձ համար կարևոր է: Այնպիսի նյութեր են, որոնք ամենաէժանն են, ամենահասարակն են, բայց որով դու կարող ես ստեղծել արվեստի գործ։ Օրինակ՝ ես այս աշխատանքի մեջ օգտագործել եմ պենոպլեքս, ջրի խողովակներ։ Այսինքն այն բաները, որոնց հետ մարդը ամեն օր առնչվում է, բայց որպես զուտ կենցաղային իր։

– Ինչքա՞ն ժամանակում եք ստեղծել։

– Բուն աշխատանքը մեկ ամսվա ընթացքում: Բայց քննարկումներ են եղել, որպեսզի համատեղվեն աշխատանքները, մի կոնցեպցիայի մեջ լինի, այսինքն ամբողջ ցուցահանդեսը լինի մի գործ, չլինի առանձին գործերի շարք։

– Քննարկումները եղել են արվեստագետ ուսուցիչների հետ: Իսկ երեխաների հետ ինչպե՞ս եք աշխատել, ինչպե՞ս եք ներգրավել։

– Երեխաներին ներկայացրել եմ «Սահմանների» իմաստը՝ թե ինչ նկատի ունենք՝ ասելով սահմաններ: Աշակերտները հնարավորություն ունեին մտածելու և ով ուզում էր՝ մասնակցում էր այս աշխատանքի ստեղծմանը։

– Ոգևորվա՞ծ էին։

– Այո, բավականին։

– Ի՞նչ է տալիս այսպիսի աշխատանքի մեջ երեխաներին ներգրավելը. Ձեզ էլ, երեխաներին էլ։

– Ինձ, որպես արվեստագետ, հետաքրքիր է: Ես հիմնականում ցուցադրվել եմ Մոսկվայում և ԱՄՆ-ում: Երկար տարիներ չեմ ապրել Հայաստանում: Ուսանողական տարիքից տեղափոխվել եմ և որպես արվեստագետ այնտեղ եմ ցուցադրվել՝ թանգարաններում, բայց առաջին հասուն ցուցադրությունն է, որով որոշեցի հանդես գալ Հայաստանում։

Այս ցուցահանդեսին ներկայացնում եմ 2 աշխատանք. բացի «Սահմաններից» ներկայացնում եմ նաև Կակտուսի քանդակը։

– Երեխաները մասնակցե՞լ են այս աշխատանքին։

– Այո։

– Ի՞նչ են արել։

– Միասին ենք աշխատել: Իրենց հետաքրքիր է եղել աշխատելը: Սկզբում բացատրել եմ՝ ինչի մասին է այս քանդակը: Առաջին փուլում, երկրորդ փուլում իրենք պրակտիկորեն աշխատել են քանդակի վրա։ Օրինակ՝ աշխատել են պենոպլեքսի վրա, իրենք են տաշել այս գծերը, էպոքսիդից ենք ստացել։

– Ձեր դպրոցում այդ բոլոր հնարավորությունները կա՞ն։

– Այո։ Մեր դպրոցում կան նախագծային աշխատանքների հնարավորություններ: Այս աշխատանքը արել եմ ավագ դպրոցի սովորողների հետ:

– Հիմա կրթության նախարարությունը անընդհատ այդ մասին է խոսում, որ երեխաների նախագծային աշխատանքները շատ կարևոր են: Եթե ուսուցիչները ստեղծագործ չլինեն, արվեստի հետ կապ չունենան, հնարավո՞ր է այդ նախագծերն իրականցնել այդքան հեշտ և հետաքրքիր։

– Չեմ կարծում: Մեր դպրոցը այդ փորձն ունի: Մոտ 30 տարի նախագծեր են մշակվում և իրականացվում: Այդ նախագծերը սովորողների հետ քննարկվում են: Հետաքրքիր է միասին աշխատել այդ նախագծերի վրա:

– Կակտուսի կոնցեպտի մասին կպատմե՞ք։

– Այս կոնցեպտի մեջ public art-ն է՝ հասարակական քանդակը: Որպես այդպիսին այն քանդակային չէ, բայց արվեստագետը նկատում է ծավալը, տարածությունը և այլն, դարձնում է արվեստի գործ:

Այսինքն մենք վերցնում ենք ոչ կարևոր իրը, որը առաջին հայացքից է թվում ոչ կարևոր և այն վերածում ենք քանդակի։

– Այսինքն այս կերպ երեխաների հետ աշխատելով՝ դիտարկման կարողությունն եք զարգացնում։

– Այո, public art-ը ժամանակակից քանդակագործության մի մաս է, որը Հայաստանում դեռ այդքան զարգացած չէ, աշխարհում՝ հասարակական վայրերում, այսպիսի աշխատանքներ շատ կտեսնեք, որտեղ օգտագործում են տարբեր նյութեր, հետաքրքիր են դարձնում հասարակական տարածությունը։

– Ցուցահանդեսից հետո որտե՞ղ են լինելու այս աշխատանքները։

– Կրթահամալիրում:

Զրուցեց Անուշ Մարտիրոսյանը