Չգիտեմ՝ հակաթույնի ինչ չափաբաժին, ով, ինչ հաճախականությամբ պիտի հասցնի ներարկել անչափահասներին, որոնք ազատ հնարավորություն ունեն դիտելու և հասցրել են կամ կհասցնեն դիտել ռուսական ոչ վաղ անցյալի ու հավանաբար նաև ներկայի անմարդկային իրականությունը սյուրռեալիզմի բոլոր օրենքներով պատկերող Cлово пацана բազմասերիանոց ֆիլմը։
Ես հոգեբան չեմ, բայց հասկանում եմ, որ աշխարհի մասին պատկերացումների ձևավորման փուլում մարդկային հարաբերությունների նման օրինակը կարող է անչափահասի համար արժեհամակարգի միակ իրական տարբերակը դառնալ։
Փաստը մնում է փաստ, որ որևէ երևույթ իբր ժխտելու նպատակադրմամբ ներկայացվող շատ հաղորդումներ և ֆիլմեր հակառակ ազդեցության էֆեկտն են ունենում, որի հետևանքները անչափահաս մարդկանց շրջանում վերածվում են վարքային դրսևորումների։ Ուրեմն՝ ինչքան անելիք ունեն բոլոր այն մեծերը, որոնք պատասխանատու են անչափահասների ժամանակի կազմակերպման, նրանց զբաղվածության մասին տեղեկացվածության, նրանց ներգրավմամբ առողջ միջավայր ստեղծելու հարցում․ մեծահասակների պատասխանատվության այդ շղթան սկսվում է ծնողից, ավարտվում պետական կառույցներով կամ հակառակը։
Ուրիշ ավելի կարևոր գործ չկա․ խոսքը մարդկային ճակատագրերի մասին է․․․
Նելլի Հայրապետյան
«Մեդիան հանուն կրթության»
ՀԿ համահիմնադիր, ուսուցիչ
Նոր մեկնաբանություն